Merhaba
Bu hafta sizlerle geçen gün yaşadığım bir olayı paylaşmak istiyorum.
İlköğretim üçüncü sınıfa giden bir öğrenci annesi yanıma geldi ve kızının mutsuzluğu, her şeye çabuk sinirlenmesi ve hiç bir şeyden memnun olmadığı konusunda dakikalarca şikâyet etti. Sözlerini sonuna kadar dikkatle dinledim. Anneye göre kızlarına alınabilecek en güzel kıyafetler alınıyor. Bir dediği iki edilmiyor. Ne istense yapılıyor. Ama çocukları gene mutsuz gene mutsuz..
Sohbet biraz derinleşince sordum. Birlikte ne kadar vakit geçiriyorsunuz. Okulda en sevdiği arkadaşı kim mesela. Yada nelerden zevk alıyor ..Fark ettim ki aile için bunlar çok önemli değil.
Oysa çocukları mutlu eden anne baba sevgisidir… Onlarla vakit geçirmek sohbet etmek, şakalaşmak bazen onlarla beraber oyunlar oynamak, sarılmak sevildiklerini bilmesi onlara alacağınız en değerli oyuncaktan daha kıymetlidir…
Çocuklarımızın ilk önce anne babasından sevgi ve ilgi ister… Bunu çok sevdiğim bir hikâye ile tamamlamak istiyorum…
Küçük kız, annesiyle yürürken birden durdu. Yağmur Damlacıklarıyla ıslanan gözlüğünü çıkartarak baktığı şey, babasıyla birlikte bisiklette giden bir başka kız çocuğuydu. Bisikletin arka tarafındaki minder üzerine oturan kız, düşmemek için babasına sıkı sıkı sarılmış ve soğuktan pembeleşen yanaklarını onun sırtına dayamıştı. Adamın ara sıra dönerek söylediği sözler, küçük kızı kıkır kıkır güldürüyordu.
Kaldırımdaki kız bisikletin arkasından bakarken, annesi durumu fark edip:
-Evdekiler yetmiyormuş gibi gözün hala bisikletlerde, diye çıkıştı. Ama eğer beğendiysen, baban ondan da alır.
Küçük kız, yumuşak bir sesle:
-Bisiklet değil kıza bakmıştım, dedi. Babası o vaziyette bile kendisiyle sohbet ediyor da…
Annesi, küçük kızı duymamış gibiydi. Onun kürklerle çevrili şapkasını düzeltirken:
-Arkadaşların, bu havada bile okula yürüyerek geliyor, dedi. Hâlbuki baban, işe giderken de olsa, birkaç dakikasını ayırıp seni mersedesiyle getiriyor.
Kızın gözü yine bisikletteydi. Kadın alaycı bir ifadeyle:
-İstersen baban da seni bisikletle getirsin, diye devam etti. Ne de güzel yakışır, öyle değil mi?
Küçük kız, inci taneleri gibi süzülen gözyaşlarını annesinden saklamaya çalışırken:
-Çok isterdim, diye cevap verdi. Belki de öylelikle, babama sarılırdım…
Sevgi dolu günler dileğiyle
